در مسیر آسمان

رفیق گفت دیگه نمی‌تونه شبا بیاد حرم .

خیلی اهل معاشرت و برخورد‌هاست . آدم‌ها و مشکلاتشون اولویت درجه‌ی اول اونه . به شکل‌های مختلف سعی داره براشون یه کاری بکنه . اخیرا زده تو کار نامه نگاری . برای دوستاش و جوونای فامیل نامه می‌نویسه و سعی می‌کنه با حرفاش کمکشون کنه ...

سلام آقای مهربانم

باز پای ما به مشهد امام رضا باز شد . این بار با این تفاوت که باید تا چند روزی بشینم تو خونه . فعلا حرم بی حرم ...

به شششششدددددت احساس می‌کنم در حال پسرفتم . امروز وسط سریال خانه به دوش دعای سحر داشت پخش می‌شد . یه غصه‌ی ریشه دار به دلم افتاد ...

اون از روز زن . اینم از دیروز که تولدش بود و من کلا فراموش کرده بودم . فراموش کرده بودم هیچ ، خیلی مشغولیت داشتم نتونستم درست و درمون کنارش باشم ... :(

تو این مدتی که درگیری‌ها احاطه م کرده بودن ، خدا داشت تماشام می‌کرد ولی من بالکل حواسم نبود . نمی‌دونم نگاهش چه طوری بوده ؟ اخم ؟ لبخند ؟ خنده ؟ غصه ؟ پوکر ؟!!