در مسیر آسمان

شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:

سالای قبل چه غصه‌‌‌ای می‌خوردم از تموم شدن ماه رمضون. امسال که اصلا نفهمیدم کی اومد و کی تموم شد ...

متاسفانه به هزار و یک دلیل خیلی اهل معاشرت نیستم و موقع حرف زدن با آدم‌ها استرس می‌گیرم. قرار بود فرم‌هایی رو بین اهالی مجتمع توزیع کنم . باید در خونه‌ها رو میزدم و خیلی کوتاه در مورد فرم توضیح می‌دادم . شاید خندتون بگیره اما همین مقدارش هم برام استرس میاره ...

بابا دیگه خیلی ایوالله ! دست محمد حسینو گرفته بودم داشتم رد میشدم که جلومو گرفت کلی معذرت خواهی کرد و حلالیت طلبید. بعدشم به محمد حسین یه بستنی داد و به منم به هدیه داد :)

خیلی ازش دلخور بودم. ناخوداگاه توی ذهنم بارها با حالت ناراحتی از جلوش رد می‌شدم و نگاهش نمی‌کردم. کینه داشت توی سینم موج می‌زد. توی همین حالت‌ها بودم و داشتم با گوشیم ور می‌رفتم که توی یکی از کانال‌های ایتا با پیام زیر مواجه شدم. یه مقدار آروم شدم و تصمیم گرفتم فراموش کنم و باز هم بهش لبخند بزنم...

چی میشد همیشه با تو بودم ... چی می‌شد همیشه کنارم بودی ... وقتی تو رو داشته باشم یک کوه پشتمه . دیگه اخم و تخم آدما موجی در من ایجاد نمی‌کنه . غصه‌ی بزرگ من این روزا همینه ، که چرا از تو فاصله گرفتم و دارم تاوان این فاصله رو پس می‌دم ...

هرچند گنهکارم ، اما این بغض موقع شنیدن نام علی به من می‌فهمونه که می‌تونم همچنان امیدوار باشم ...

دیگه حرم رفتن‌های شبانه نیست. دیگه صحبت‌های رفیقانه نیست ... من موندم و خونه و مجتمع و هیئت مدیره و کار و زندگی ... اما هنوز چند روزی از ماه رمضون مونده . هنوز هوایی که داریم توش تنفس می‌کنیم عطر فرشته می‌ده و جایی برای شیاطین نداره ... پس هنوز امیدی هست . امیدی برای شروعی دوباره . مثل همون یکی دو سالی که ماه رمضون برام "بهار رویش" بود ... هنوز میشه برنامه‌‌‌ای ریخت . برنامه‌های ساده‌‌‌ای که می‌تونه زندگی رو سرپا نگه داره . همین نوشتن‌ها ، همین تسبیح به دست گرفتن ، همین گاه گاهی دفترچه نویسی‌ها ، همین که هر لحظه که متوجه بودم از خودم بپرسم چه کاری خدا پسندانه تره ... همین دعا، قرآن و ... که خیلی ازشون غافل شدم ... دعا کنید توفیق داشته باشم ...

معمولا دعای سحر رو جور دیگه‌‌‌ای ترجمه می‌کنن که معنیش خیلی فرق داره ولی با همین سواد کم عربی که دارم حس می‌کنم درستش اینه :