در مسیر آسمان

شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:

یا ، یا ، ، یا ، ^{، _،}

، ،

، 
، 
، 
، ، ، 

سالای قبل چه غصه‌‌‌ای می‌خوردم از تموم شدن ماه رمضون. امسال که اصلا نفهمیدم کی اومد و کی تموم شد ...

+ بیخیالانس: از شیرینی‌های زندگی متاهلی این هست که پسر سه و نیم ساله ت به "نگهبانی" بگه "نمکدانی" و موقع افطار ، وقتی تو تلویزیون با صوت زیبا داره می‌خونه "اللهم لک صمنا" پسر بگه: "میگه مگس اومد ؟؟!"

متاسفانه به هزار و یک دلیل خیلی اهل معاشرت نیستم و موقع حرف زدن با آدم‌ها استرس می‌گیرم. قرار بود فرم‌هایی رو بین اهالی مجتمع توزیع کنم . باید در خونه‌ها رو میزدم و خیلی کوتاه در مورد فرم توضیح می‌دادم . شاید خندتون بگیره اما همین مقدارش هم برام استرس میاره ...

موقع رفتن هنوز اون حس استرسو داشتم . یه لحظه به محمد حسین گفتم : تو هم میای بابایی ؟ همین که گفت اره تموم اون استرس‌ها یک جا از بین رفت ... درسته سه و نیم سال بیشتر نداره اما حضورش تا این حد می‌تونه آرامش بخش باشه ... خدا رو شکر که دارمش ...

بابا دیگه خیلی ایوالله ! دست محمد حسینو گرفته بودم داشتم رد میشدم که جلومو گرفت کلی معذرت خواهی کرد و حلالیت طلبید. بعدشم به محمد حسین یه بستنی داد و به منم به هدیه داد :)

یه شخص دیگه‌‌‌ای هم بود که رفتار ناشایستی داشت و دلخوری بینمون پیش اومده بود یه وقتی جلومو گرفت و عذر خواهی کرد و گفت : من ۸ سال اسیر بودم و جانباز اعصاب و روان هستم و روزی ۸ تا قرص می‌خورم و الان که ماه رمضونه نمی‌تونم دارو‌هامو کامل بخورم . دلیل اون برخوردم این بود ...

خیلی ازش دلخور بودم. ناخوداگاه توی ذهنم بارها با حالت ناراحتی از جلوش رد می‌شدم و نگاهش نمی‌کردم. کینه داشت توی سینم موج می‌زد. توی همین حالت‌ها بودم و داشتم با گوشیم ور می‌رفتم که توی یکی از کانال‌های ایتا با پیام زیر مواجه شدم. یه مقدار آروم شدم و تصمیم گرفتم فراموش کنم و باز هم بهش لبخند بزنم...

اما اون یه قدم از من جلو تر بود ... دمش گرم! جای پدرمه اما به خاطر آخرتش و به خاطر سفره‌ی وسیع شب قدر که نکنه ازش محروم بشه تماس گرفت و ازم معذرت خواهی کرد ...

بعدا نوشت: وقتی داشت با حرفاش منو به رگبار تحقیر می‌بست دهنم بسته شده بود . لالمونی گرفته بودم . وقتی اومدم خونه چقدر خودخوری کردم که چرا یه لیچاری چیزی بارش نکردم ! اما حالا می‌فهمم که اگه این کارو کرده بودم شاید این صلح به این راحتی برقرار نمیشد ...

چی میشد همیشه با تو بودم ... چی می‌شد همیشه کنارم بودی ... وقتی تو رو داشته باشم یک کوه پشتمه . دیگه اخم و تخم آدما موجی در من ایجاد نمی‌کنه . غصه‌ی بزرگ من این روزا همینه ، که چرا از تو فاصله گرفتم و دارم تاوان این فاصله رو پس می‌دم ...

هرچند گنهکارم ، اما این بغض موقع شنیدن نام علی به من می‌فهمونه که می‌تونم همچنان امیدوار باشم ...

خدایا تو رو به علی قسمت می‌دم، کمکم کن سال پیش رو علی وار زندگی کنم ...

کمکم کن بیشتر بتونم با نماز دوست باشم ....

کمکم کن بیشتر به یادت باشم ...

کمکم کن لحظه‌هام رو دریابم ...

کمکم کن که زندگی کنم ...

+ التماس دعا

دیگه حرم رفتن‌های شبانه نیست. دیگه صحبت‌های رفیقانه نیست ... من موندم و خونه و مجتمع و هیئت مدیره و کار و زندگی ... اما هنوز چند روزی از ماه رمضون مونده . هنوز هوایی که داریم توش تنفس می‌کنیم عطر فرشته می‌ده و جایی برای شیاطین نداره ... پس هنوز امیدی هست . امیدی برای شروعی دوباره . مثل همون یکی دو سالی که ماه رمضون برام "بهار رویش" بود ... هنوز میشه برنامه‌‌‌ای ریخت . برنامه‌های ساده‌‌‌ای که می‌تونه زندگی رو سرپا نگه داره . همین نوشتن‌ها ، همین تسبیح به دست گرفتن ، همین گاه گاهی دفترچه نویسی‌ها ، همین که هر لحظه که متوجه بودم از خودم بپرسم چه کاری خدا پسندانه تره ... همین دعا، قرآن و ... که خیلی ازشون غافل شدم ... دعا کنید توفیق داشته باشم ...

معمولا دعای سحر رو جور دیگه‌‌‌ای ترجمه می‌کنن که معنیش خیلی فرق داره ولی با همین سواد کم عربی که دارم حس می‌کنم درستش اینه :

خدایا از تو زیباترین زیبایی‌هایت را می‌خواهم ، حال آنکه تمام زیبایی‌های تو زیبا هستند ، پس من تمام زیبایی‌هایت را می‌خواهم ...

خدایا از تو وسیع ترینِ رحمت‌هایت را می‌خواهم ، حال آنکه تمام رحمت‌های تو وسیع هستند ، پس من تمام رحمت‌های تو را می‌خواهم ...

خدایا ...

و خدایا من چیزی را از تو در خواست می‌کنم که [می‌دانم] در همین هنگامه‌ی درخواست به من عطا می‌کنی ...

+ اوج خواسته‌های بی نهایت، و اوج امید به استجابت همچین دعای بزرگی توی دعای سحر می‌درخشه ...